تنها چیزی که پشت دارقالی، میان تارو پود رنگارنگِ زندگی دختری دمِ­بخت را سرگرم و امیدوار به آینده نگه می­دارد، قصه­بافی است. قصه­هایی که رنگ به رنگِ زندگی را در سطرهای درس انشاء جا می­دهد. قصه­هایی که می­تواند روزی روشن را به شب تار پیوند دهد. این قصه­ها، شاید نمود واقعیت­های زندگیِ قصه­گو نباشد، ولی همواره برداشتی از تصورات بیرونی و تخیلات درونی او خواهد بود. آذر، تمام دلبستگی­های کوچک و به واقعیت ننشسته­ی خود را با زبانی ساده و روایتی متفاوت و بدون فصل­بندی­های رایج ضمن بافتن قالی روی کاغذ می­نشاند. در بخشی از این کتاب می­خوانیم: « ... هر وقت این طور نگاه می­کرد می­دانستم با خودش حرف می­زند. توی خودش با خودش. گاهی وقت­ها من هم با خودم حرف می زنم. با گروهبان گارسیا. با آقای پتی بل. با دودوسگادن. وقتی هم می­خواهم واقعن خودم باشم با آذر حرف می­زنم. حرف که نه. اصلن چه حرفی با آذر دارم بزنم؟ سکوت می­کنم. بیشتر اوقات که به فکر آذر می­افتم ساکت می­مانم. و از پنجره­ی اتاق به دیوار ترک­خورده­ی حیاط خیره می­شوم. حتا وقتی تووی کلاس درس، آذر به ذهنم می­آید، دوست دارم از پنجره، بیرون را تماشا کنم.... »